यही माघ १४ गते मंगलबार (आज) तीनओटा शुभयोगमा गणेश चतुर्थी पर्व परेको छ । धार्मिक हिसाबले यस्ता योगहरुलाई विशेष महत्त्वका साथ हेरिने गरेको छ । मंगलबार र चौथी तिथि एकैदिन परेमा मात्रै यस्तो विशेष हुने गरेको छ । यसै समयमा माघशुक्ल पक्षको नवरात्र परेकाले अरु समयमा पर्नेभन्दा पनि शक्तिशाली हुने मानिन्छ ।

यस्ता प्रकारका योग बन्नुका लागि एकदमै धेरै समय लाग्ने गरेको छ । गणेश चतुर्थीको व्रत विशेष गरि सन्तन, सुखी वैवाहिक सम्बन्धका लागि पनि विशेष रुपमा व्रत तथा पूजा गरिएमा कुनै पनि प्रकारका मांगलिक दोष नलाग्ने शास्त्रमा उल्लेख गरिएको छ ।

लामो समयसम्म विवाह नभएकाहरुले पनि यो व्रत बसेमा छिट्टै मनोकामना पूर्ण हुने उल्लेख गरिएको छ । भगवान् शंकर तथा माता पार्वतीका पुत्र श्रीगणेशलाई विभिन्न नामले पनि पूजा गर्ने परम्परा रहिआएको छ ।सबै देवताहरुमध्ये सर्वप्रथमा गणेशको पूजा गरेपछि मात्रै अरु देवताहरुको पूजा गर्ने परम्परा रहिआएको छ ।

शास्त्रकाअनुसार भगवान् गणेशका ऋद्धि र सिद्धि नाम गरेका दुईवटा पत्नी भएको कुरा शास्त्रमा वर्णन गरिएको छ, जसलाई शुभ लाभ भनेर पनि भन्ने गरिन्छ । कुनै पनि विद्यार्थीलाई पढाइमा बाधा अ’वरोध भइरहेको छ भने गणेश सं’कट मोचन मानम स्त्रोत्र कुनै आठ जना पढ्ने मानिसहरुलाई आफ्नै हातले लेखेर दान गरेमा अ’वरोध भएको कुनै प्रकारका विद्या सुचारु हुन्छ भनेर गणेश पुराणमा उल्लेख गरिएको छ ।

जन्म समयमा कुनैपनि प्रकारका मांगलिक दोष भएको भए विधिपूर्वक गणेश चतुर्थीको व्रत बसेमा या पूजा गरेमा कुनै प्रकारका समस्या नरहने समेत ज्योतिषीहरुले जानकारी गराएका छन् । मांगलिक पूजाको नाममा कुनै प्रकारको थप पुजा गरिरहनु नपर्ने समेत जानकारी गराएका छन । गणेशको पूजा गर्दा दुबो, सिन्दुर र स्वामीको पातले पूजा गर्दा छुट्टाछुट्टै सफल हुने समेत विज्ञहरुले जनाएका छन् ।

महिना वारी हुदा हिन्दु समाजमा मन्दिर प्रवेश नगर्नु भनेको छैन । पर बस्नु भनिन्छ । यो महिनावारीमा दिएको छुट्टी हो । तिम्रो शरीर बाट रगत जादा तिमि कमजोर हुन्छौ भनेर आराम दिएको छुट्टी हो । प्राचीन संस्कारको संस्कृती पछाडीको ज्ञान हेर्ने गरौ।महिनावारीमा तिमी कोहि एक भन्दा अपवित्र हुदैनौ । मन्दिर भन्दा पवित्र हुन्छौ ।

मन्दिर भन्दा संवेदनशिल ( sensitive ) हुन्छौ । पिरि यडमा मन्दिर नजानु भनेको पुरातन समाजमा मन्दिर टाढा हुन्थे । फेरि मन्दिर जानू भनेको मन्दिर गएर नमस्कार गरेर फर्कनु मात्र थिएन ।

मन्दिर निराहार शुद्ध भएर जाने गरिन्थ्यो । महिना वारीमा मन्दिर निराहार निर्जल जादा घण्टौ साधना गर्दा तिम्रो स्वास्थ्यमा असर पर्छ तिमी झन कमजोर हुन्छौ भनेर मन्दिर नजाउ भनिएको हो ।कालान्तरमा यो निषेधको रुपमा बुझियो । भारतमा काम्ख्या मातालाई नै पिरियड हुन्छ । हिन्दु समाजमा नारी देवि हुन् ।

यदि नारीले हिन्दु धर्म संस्कार संस्कृती जोगाउन नसके एउटा युग गुमाउनेछन् । तिमी महिनावारीमा अछुत वा अयोग्य हुदैनौ तिमी मन्दिर भन्दा पवित्र हुन्छौ । मन्दिर बनाउने मान्छे जन्माउने पनि तिमी/नारी हौ । तिमी जुनसुकै बेला मन्दिर जान सक्छौ । किन नजान भनियो फरक कोणबाट हेर्न सक्छौ । हिजो कुन अभ्यास थियो त्यसलाई जानेर बुझेर मात्र प्रश्न गर । राम्रो लागेमा अवश्य शेयर गर्नुहोला । नर्स नेपालबाट

सामाजिक सञ्जालमा एक नवजात शिशुको तस्वीर यतिबेला भाइरल भइरहेको छ। शिशुलाई डाक्टरले रुवाउन खोज्दा उसले बनाएको अनुहारको प्रतिक्रिया कैद तस्वीरले अहिले चर्चा पाएको हो। फेब्रुअरी १३ तारिखका दिन इसाबेला परेइरा दि जेससको जन्म ब्राजिलको रियो दि जनेइरो अस्पतालमा अपरेसनबाट भयो।

फोक्सोले काम गरेको छ/छैन जाँच्न प्रसूती चिकित्सकले उनलाई रुवाउन खोज्छन्। तर रुनुको सट्टा उनले अनौठो अनुहार बनाइन्। तस्वीर हेर्दा उनी रिसाएकी जस्तो देखिन्छ। आमा डेनी दि जेसस बरबोसाले इसाबेला जन्मेपछिको फोटो खिच्न स्थानीय फोटोग्राफर रोडरिगो कुनस्टमानलाई जिम्मा दिएकी थिइन्। रोडरिगोले नै शिशुको आश्चर्य लाग्दो प्रतिक्रियासहितको तस्विर कै’द गरेका थिए।

फोटोग्राफर रोडरिगोका अनुसार प्रसूती चिकित्सकले शिशुको नाभी का’ट्नुअघि नै रुवाउन खोजेका थिए। ‘उनले आँखा उघारेर हेरिन्, तर रोइनन्,’ उनले भने, ‘डाक्टरले इसा रोऊ समेत भने। उनले ग’म्भीर प्रतिक्रिया देखाइन् र नाभी का’टेपछि मात्रै रुन थालिन्।’शिशु जन्म एक अदिव्तीय क्षण भएको र यो रकर्ड गर्न योग्य भएको उनले बताए।

उनले इसाबेलाको १० महत्वपूर्ण तस्वीर खिचेका छन् जसमा उनको महत्वूर्ण क्षण कै’द छन्। उनको पहिलो रोदनसहितको तस्विर रोडरिगोले आफ्नो सामाजिक सञ्जालमा समेत राखेका छन्।

इसाबेलाकी आमाले भा’इरल भएको उक्त तस्वीरले उनी अहिले नै साहसी भएको जनाएको बताइन्। ‘मेरी छोरी जन्मजात साहसी छिन्,’ समाचार संस्था जिवानलाई उदृत गर्दै डेनीले भनिन्। ‘उनको तस्वीर अहिले नै मिम भइसक्यो। उनी ड्राइपर बदल्दा र हेरचाह गर्दा जहिल्यै निधार खुम्चाउँछिन्,’ उनले भनिन्, ‘इसाबेला २० तारिखका दिन जन्मनु पर्ने हो, तर उनी आफैंले जन्मने दिन छनोट गरिन् र आफ्नो व्यक्तित्व प्रस्तुत गरिसकेकी छिन्।’

काठमाडौं १ माघ- मानिसले मानिसकै मा’सु खा’एका घ’टनाबारे सुन्दा हाम्रो आङ नै जिरिङ्ग हुन्छ । पाकिस्तानमा यस्तै दाजुभाइ छन् जसले चिहा’नबाट निका’लेर १५० भन्दा धेरै ला’श खा’एका छन् । यी दाजुभाइको नाम मोहम्मद फरमान अली र मोहम्मद आरिफ अली हो । पाकिस्तानको पंजाब प्रान्तको भक्कर जिल्लाका यी दाजुभाइ विवाहित हुन् तर उनीहरुका पत्नी उनीहरुलाई छो’डेर गइसकेका छन् । पत्नीहरुले यी दाजुभाइमाथि कु’टपि’ट र गा’लीगलौ’जको आ’रोप लगाएर छो’डेर गएका थिए ।

यी दाजुभाइलाई २०११ पहिलो पटक उनीहरुको घर नजिकैको चि’हानघा’टबाट एक महिलाको श’व हरा’एपछि प’क्राउ गरिएको थियो । २४ वर्षमै मृ’त्यु भएकी ती महिलाको नाम सायरा परवीन थियो र उनको मृ’त्यु क्या’न्सरका कारण भएको थियो । सायराका परिवारले उनलाई चिहा’नमा गा’डेर घर गएका तिए । भोलिपल्ट आएर हेर्दा चि’हान खनिएको थियो र सायराको श’व ह’राएको थियो । त्यसपछि उनीहरुले पुलिसमा उ’जुरी गरे ।

छानबिनका क्रममा पुलिसले सायराको श’व ह’राउनुमा फरमान अली र आरिफ अलीको संलग्नता भएको पायो । त्यसपछि पुलिस उनीहरुको घरमा पुग्दा घरमा एउटा भाँडोमा करीजतै केही चिज प’काएर राखिएको थियो । पुलिसले घरमा सबैतिर खोजतला’स गर्दा घरबाहिर एक बोरामा सायराको ला’श भेटियो । लाशका अं’ग का’टिएका थिए । त्यसपछि पुलिसले दुवै दाजुभाइलाई हिरासतमा लिएर पकाइएको चीज जाँचको लागि पठायो जहाँ त्यो चिज मान्छेको मासु भएको थाहा भयो ।

पुलिसले जब यी दाजुभाइसँग सोधपुछ गर्यो त्यसपछि निकै आश्चर्यजनक कुराको खुलासा भयो । दाजुभाइले पुलिसलाई बताएअनुसार उनीहरु चिहा’नमा भर्खरै गा’डिएका ला’श निका’ल्थे र घर लिएर आउँथे । त्यसपछि त्यसको क’री बनाएर खा’न्थे । उनीहरुले त्यतिबेलासम्म सय भन्दा धेरै ला’श खा’इसकेको बताएका थिए । यो कुरा उनीहरुले अप्रिल २०११ मा प’क्राउ परेपछि बताएका थिए । त्यसपछि ती दुवै नरभक्षी दाजुभाइलाई अदालतमा पेश गरियो । तर त्यहाँ एउटा समस्या आयो किनकि पाकिस्तानको कानुनमा यस किसिमका आरो’पीलाई के स’जाय दिने भन्ने प्रावधान नै थिएन ।

स्पष्ट कानुन नभएपछि उनीहरुलाई चिहानलाई क्षति पुर्याएको र अन्य धारामा मु’द्दा चलाइयो । अदालतले दुवैलाई २–२ वर्षको जेल सजा’य र ५०–५० हजार रुपैयाँ जरि’वानाको स’जाय सुनायो । दुवैलाई मि’यांवाली जे’लमा राखियो । यद्यपि उनीहरु जेलमा कम अस्पतालमा धेरै बस्थे किनकि उनीहरुको मानसिक स्वाथ्यको उपचार भइरहेको थियो । जब उनीहरुको स’जाय पूरा भयो त्यपछि मे २०१३ मा उनीहरुलाई जेलबाट रि’हा गरियो । त्यसपछि दुवै दाजुभाइ आफ्नो गाउँ पुगे तर त्यहाँका स्थानीयले यी दाजुभाइको रिहाइको विरो’ध गर्न थाले ।

स्थानीयलाई यी दाजुभाइले आफूहरुलाई मा’र्ने हुन् कि भन्ने ड’र थियो । अप्रिल २०१४ मा स्थानीयले ती दाजुभाइको घरबाट सडेको मा’सुको ग’न्ध आइरहेको भन्दै पुलिसमा उ’जु’री गरे । त्यसपछि पुलिसले उनीहरुको घरमा छा’पा मा’र्दा उनीहरुको घरको एक कोठामा एक बालकको टा’उको भे’टियो जसलाई मृ’त्युपछि चिहा’नमा गा’डिएको थियो । त्यहाँ एउटा भाँडोमा मान्छेको मासुको क’री पनि थियो । यो दृश्य त्यस्तै थियो जस्तो २०११ मा पुलिसले छा’पा मा’र्दा देखिएको थियो ।

पुलिसले उनीहरु दुवैलाई गिर’फ्तार गर्यो र फेरि अदालतमा पेश गरियो । अब अदालतको अगाडि फेरि पनि त्यही समस्या थियो कि यस्ता आरो’पीलाई के स’जाय दिने ? किनकि यस विषयमा कानुनमा कुनै प्रावधान नै थिएन । यो मु’द्दालाई पंजाबको सरगोधामा आ’तंक’वाद निरो’धक अस्पताललाई सुम्पिइयो । अदालतले यी दाजुभाइलाई बच्चाको चि’हानलाई नो’क्सानी पुर्याएको, आ’तंक फैलाएको र सम्पत्ति क्षति पुर्याएको आरो’पमा दोषी ठहर गर्दै १२–१२ वर्षको स’जाय सुनायो । अहिले दुवै नर’भक्षी दाजुभाइ जेलमा छन् ।

सोशल मिडियामार्फत हालै गरिएको एक सर्भेमा महिलाहरुसँग सोधिएको थियो, ‘तपाईं के कुरा हाम्रो श्रीमान वा प्रेमीसँग कहिल्यै बताउनु हुन्न ?’ रिपोर्ट सार्वजनिक भएसँगै थाहा भयो कि, के कुरा हो त्यस्तो जुन महिलाहरुले कहिल्यै भन्दैनन् ।

पूरानो अफेयरबारे लाग्ला तपाईंको जीवनसाथी वा प्रेमिकाको सबैभन्दा आनन्ददायी अनुभव तपाईंसँगै भएको हो । तर, तपाईं गलत हुन सक्नुहुन्छ । किन कि तपाईंलाई के थाहा, न उनले केही कुरा छुपाएको पो छिन् कि ! ।। साझापोस्ट ।। ज्यादातर महिलाहरु आफ्नो पूरानो अफेयरबारे हालको प्रेमी वा श्रीमानलाई केही कुरा बताउँदैनन् । यसकारण कि उनलाई कसैले नराम्रो नबुझुन् ।

दोस्रो कारण ज्यादा व्यवहारिक छ । महिलाहरु यस्तो कुरा यसकारण छुपाउँछन्, ता कि उनको हालको सम्बन्धमा कुनै दरार नआओस्, अथवा आफ्नो जीवन साथीले कुनैपनि तबरले असहज महसुस गर्न नपरोस् ।

केटी साथीहरुसँगको गन्थन तपाईंले प्राय यो कुरा जान्न पाउनुहुन्न, तपाईंंको प्रेमिका वा जीवनसाथी आफ्ना केटी साथीहरुसँग कस्तो गफ गर्छिन् तपाईंले लुकेर उनीहरुको गफ सुन्नुभयो भने फरक कुरा । महिलाहरु जुनकुरा पुरुषसँग शेयर गर्न सक्दैनन्, ।। साझापोस्ट ।। त्यो कुरा खुब

आनन्दित भएर आफ्नो केटी साथीलाई भन्छन् । आफ्नोमात्रै होइन साथीहरुको गोप्य कुरा पनि हमेसा श्रीमानसँग छुपाउने उनीहरुको प्रयास हुन्छ ।मेकअपको कुरा श्रीमान वा प्रेमीलाई आफ्नो मेकअफ सिक्रेटबारे थाहा नहोस् भने प्रायको मनसाय हुन्छ । आफ्नो सुन्दरतासँग काफी सजग रहने भएकाले पनि महिलाहरु मेकअप सिक्रेटबारे जानकारी नहोस् भन्ने चाहन्छन् ।

एक्सको किस्सा सर्भेमा सहभागी प्राय युवतीहरुले आफूले पूर्वप्रेमीप्रति आफ्नो भावना र उसँग जोडिएको कुन पनि कुरा पतिलाई थाहा नहोस् भन्ने चाहना रहने बताए । भूतको चक्करमा वर्तमानको खुसी नखोसियोस् भन्ने उनीहरुको मुख्य चिन्ता हुन्छ ।
तर, रोचक कुरा केही महिलाले भने जानबुझ नै आफ्नो पूरानो सम्बन्धबारे पतिलाई बताएर उसको उम्मिदको ग्राफमा कति परिवर्तन आउँछ भनेर जाँच्ने गरेको जवाफ दिए । यो अपवाद हो ।

आफ्नो परिवारबारे भनिन्छ, महिलाहरुलाई माईती गाउँको कुकुर पनि प्यारो हुन्छ । त्यसैले प्राय युवतीहरु आफ्नो घर तथा महिलाहरु माईतीबारे प्रेमीसँग निकै नै सजग भएर कुरा गर्छन् । आफ्नो परिवारको छविबारे कसैले कुनै प्रश्न उठाउन नपाओस् ।। साझापोस्ट ।। भन्ने उनीहरुको मनसाय हुन्छ । उनीहरु आफ्नो आमा र परिवारसँग जोडिएका हरबात गोप्य राख्न चाहन्छन् । पतिका अघि आफ्नो माईतीको इज्जतसँग उनीहरुलाई खुबै गर्व हुन्छ ।

कोठाका भित्ताभरि दर्जन तस्बिर छन् । नेपालको राष्ट्रिय ध्वजावाहक नेपाल एयरलाइन्सका सुरुवाती दिनदेखिकै जहाजका तस्बिरहरूले उनको कार्यकक्षको शोभा बढाएको छ ।तस्बिरमा भएकामध्ये कतिपय जहाज अहिले ‘फेज आउट’ भइसकेका छन्, कति चाहिँ त्रिभुवन विमानस्थलमा ग्राउन्डेड अवस्थामा ‘घाम तापिरहेका’ छन् । उनको बाल्यकाल तिनै जहाज उडाउने पाइलट बन्ने सपनाका साथ बित्यो । जबकी अभिभावक चाहन्थे उनी डक्टर बनुन् । अभिभावकको इच्छा विपरित पाइलटका रूपमा उनले जहाज उडाउन थालेको पनि १२ वर्ष बितिसकेको छ ।

उनी अहिले नेपाल वायुसेवा निगमको पाइलट हुन् । यति मात्र होइन अपरेसन म्यानेजरका रूपमा निगमको नेतृत्व तहको जिम्मेवारी समेत सम्हाल्दै छन् । उनी हुन् दीपु जुहार्चन । सुन्धारास्थित नेपाल वायुसेवा निगमको चौथो तल्लामा रहेको उनको कार्यालयका भित्तामा सजिएका जहाजका फोटोबारे उनले भने, ‘ यो कोठामा पुरै हिस्ट्री छ’ । जहाजको ‘हिस्ट्री’ उनको कार्यकक्षका तस्बिरमा छँदैछ । तर निगमसँगै उनको परिवारको ‘हिस्ट्री’ पनि जोडिन्छ । दीपुको परिवार निगमको सुरुआती दिनसँगै यो क्षेत्रमा जोडिन पुगेका हुन् ।

बा र आमापछि अब दीपुले निगममा काम गर्न थालेको पनि जोड्ने हो भने आधा शताब्दी कट्छ । ६१ वर्ष पुगेको निगममा जुहार्चन परिवारको संलग्नता कूल मिलाएर ५६ वर्ष पुगिसक्यो । दीपुका बुबा क्याप्टेन यामप्रसाद जुहार्चनको २४ बर्ष, आमा सुमिली जुहार्चनको २० वर्ष र दीपुको १२ वर्ष गरी जुहार्चन परिवारले कूल ५६ वर्ष निगममार्फत् ‘राष्ट्रसेवा’ गरेको छ । तीनमध्ये बाबु यामप्रसाद र दीपु निगमका जहाज उडाउने क्याप्टेन हुन् भने आमा सुमिली एयर होस्टेस् ।मुस्ताङ सदरमुकाम जोमसोमबाट २ घण्टाको पैदल दुरीमा पर्छ एउटा सुन्दर बस्ती मार्फा ।

त्यहाँबाट राजधानी पुगेर पढ्ने पहिलो व्यक्ति थिए, यामप्रसाद जुहार्चन । सिद्धार्थ वनस्थलीबाट एसएलसी गरेपछि यमप्रसाद पाइलट तालिमका लागि अमेरिका गए ।बाबुले पाइलट बन्ने बाटो रोज्नु पछाडिको कारणबारे दीपु अनभिज्ञ छन् । अहिले हवाई र सडकमार्गले जोडिए पनि त्यतिबेला पोखराबाट म्याग्दीको बेनी हुँदै ३–४ दिन हिँडेर मार्फा पुग्नुपथ्र्ये। त्यसैले पनि हवाइ यात्राबाट यो दुरी छोट्याउने बुवाको रहर होला जस्तो लाग्छ दीपुलाई । आमा सुमिली भने धरानकी हुन् । लामो समयदेखि हस्पिटालिटी क्षेत्रमा कार्यरत उनी पनि पछि एयर होस्टेस भएर नेपाल वायुसेवा निगममा प्रवेश गरिन् ।

अर्थात यामप्रसाद निगममा पाइलट भए, सुमिली एयर होस्टेस भइन् । कहिले यामप्रसादले उडाएको जहाजमा सुमिली एयर होस्टेस हुन्थिन्, कहिले सुमिलीको ड्युटी परेको जहाज उडाउने पालो यामप्रसादको पर्थ्याे । मन न हो, एउटै संस्था (निगम) र उडानमा हुने लगातारको भेटले दुवैबीच प्रेम अङ्कुरायो । उनीहरू विवाह बन्धनमा बाँधिए । यामप्रसाद पाइलट हुँदा दीपु पोखरास्थित गण्डकी उच्च माध्यमिक विद्यालयमा पढ्थे । आमाबाबु दुबैको व्यस्तताका कारण उनलाई होस्टेल राखिएको थियो । स्कुले जीवनमा भए पनि रेडियो र टेलिभिजनमा उनको मोह धेरै नै थियो ।

कहिलेकाहीँ विमान दुर्घटनाका समाचार आउँथे र दीपु डराउँथे । आफ्ना बाबु–आमा त्यो जहाजमा रहेनछन् भन्ने जानकारी पाएपछि उनी ढुक्क बन्थे। बाहिरबाट हेर्नेलाई लाग्ला, बाबु–आमा दुवै उड्ययन क्षेत्रमा भएपछि बालबच्चा बेलाबेला घुम्न पाइरहन्छन् । तर यामप्रसाद र सुमिली यति व्यस्त थिए कि, दीपुले परिवारसँग खासै घुम्न पाएनन् । यद्यपी, गर्मी र दशैँको विदामा भने उनी घुम्न जान्थे । काठमाडौँ–पोखराको उडान परेको र बिदा पनि भएका बेला यामप्रसाद दीपुलाई काठमाडौँ लिएर आउँथे । गर्मीको बिदाभरि दीपु काठमाडौँमा रहन्थे ।

अनि, दशैँ बिदाका बेला बुबाले गर्ने पोखरा–जोमसोम उडानमार्फत् मार्फा फर्कन्थे ।कहिलेकाहीँ आमा सुमिली पनि ‘क्याबिन क्रु’ का रुपमा त्यही उडानमा हुन्थिन् । त्यही उडानमा ‘क्रु मेम्बर’ का रुपमा रहेका यामप्रसाद र सुमिलीका साथीहरुले दीपुलाई काखमा राख्थे । आमासँगै काम गरेका निगमका पुराना कर्मचारी भेट हुँदा बाल्यकालको ती यात्रा सम्झाइरहन्छन् । पढाईमा अब्बल भएर होला, बा–आमा उनलाई डाक्टर बनाउन चाहन्थे । त्यसबेला आर्थिक स्तर राम्रो भएकाहरू मात्र पाइलट पढ्छन् भन्ने सोच हावी थियो ।पढेलेखेका व्यक्तिको छनोटमा पाइलट तालिम खासै पर्दैनथ्यो ।

उनी चाहिँ पाइलट नै बन्नुपर्छ भन्ने इच्छा पालेर बसेका थिए । त्यो पनि बाबुजस्तै अमेरिकामै तालिम लिएर पाइलट बन्छु भन्ने निश्चय उनले गरिसकेका थिए । जब उनले सन् २००५ को जुलाईमा प्लस टु को पढाइ सके, त्यसपछि उनी पाइलट कोर्स पुरा गर्न अमेरिका जाने योजना बनाउन थाले । छोराको इच्छा विपरित एमबिबिएस पढाउन आमाबाले पनि कर गरेनन् । एक्लो सन्तान उनको मन राख्दिनैप-यो । तर, त्यही बेला ओसामा विन लादेन नेतृत्वको ‘अलकायदा’ ले ११ सेप्टेम्बर ९२००१० मा अमेरिकाको आर्थिक राजधानीको रुपमा चिनिएको न्यूयोर्कका ट्वीनटावरमा दुई जहाज ठोक्काएर आक्रमण ग¥यो ।

जसले गर्दा अमेरिकाले भिसा प्रक्रियामा कडाइ ग¥यो ।हतपति कसैको भिसा नलाग्ने समयमा पनि दीपुले आस मारेनन् । कसैगरी अमेरिका पुगिएन भने बा–आमाको इच्छा अनुसार मेडिकल साइन्स नै पढ्ने उनको इच्छा थियो । बिहानको समय उनी मेडिकल साइन्सका लागि ‘इन्ट्रान्स’ तयारी कक्षा लिन्थे भने दिउँसो सोह्रखुट्टेस्थित एउटा बालबच्चा हेरचार गर्ने गैरसरकारी संस्थामा काम गर्थे । उनको जिम्मेवारी थियो, संस्थामा रहेका बालबच्चालाई लुगा लगाइदिने, खाना खुवाइदिने, खेल खेलाउने । बच्चाहरुसँग त्यहीँ खाना खाएर उनी साँझ मात्र घर फर्कन्थे ।

त्यहाँ ९ महिना बिताए उनले । ‘प्लस टु’ सिध्याएर ‘ट्रान्स्क्रिप्ट’ आएको पनि पाँच महिना बितिसकेको थियो । सन् २००५ को अन्त्यसम्म पुग्दा अमेरिकी भिसा प्राप्त गर्न केही खुकुलो भयो । तर, पाइहाल्ने पक्का भने थिएन । त्यसैले, ‘ब्याक अप’ का रूपमा थियो मेडिकल तयारी । तर, अन्त्यमा उनले ‘रिस्क’ लिन चाहे । मेडिकलका किताब थन्काए र अमेरिकाको लागि भिसा प्रोसेस सुरु गरे । सौभाग्य, भिसा लाग्यो । उनी अमेरिका पुगे र १४ महिने तालिम सफलतापूर्वक सम्पन्न गरी फर्किए । नेपालमा त्यसबेला पाइलटको अभाव थियो ।

उड्डयनको बजारमा उनीलगायतका युवा पाइलटहरू ‘हट केक’ जस्तै थिए । निगमले पाइलटका लागि आवेदन माग्यो, उनले परीक्षा दिए । ८र९ महिनामा नतिजा, आन्तरिक तालिम लगायतका सबै प्रक्रिया पुरा गरी निगमको पाइलट नियुक्त भए, सन् २००६ को अक्टोबरमा । र, सन् २००७ मा को—पाइलटको लाइसेन्स पनि पाए । सानोमा बुबाको काम देखेर नै यो पेशाप्रति आफू आशक्त भएको ठान्छन् उनी । र, उनको यो निर्णय विशेष किन पनि भयो भने, निगममा नियुक्तिपछि उनले जीवनको पहिलो फ्लाइट बुबा यामप्रसादसँगै गर्न पाए ।

सन् २००७ को अक्टोबरको महिना थियो त्यो । उनले डिएचसी ६र३०० कल साइन भएको जहाजमा थप ‘क्रु’ सदस्य भएर पहिलो पटक बुबासँग उडान भर्ने मौका पाएका थिए, त्यो पनि आफ्नै बाल्यकाल बितेको स्थान पोखरामा । बुबासँगको त्यो पहिलो उडानपछि प्लेन पोखरा विमानस्थलमा अवतरण ग¥यो । त्यहाँ आफन्तसँगको आत्मीय भेटघाट उनको मष्तिष्कमा अझै ताजै छ । त्यसपछि १५ जुन २०१८ ९१ असार २०७५० मा बुबा क्याप्टेन र आफू को पाइलट भएर उडान भर्ने मौका पाए । पछि को—पाइलटका रुपमा आमा–बुबासँगै एउटै जहाजमा रहेर उडान गर्ने मौका पनि पाए उनले ।

अहिले बाबु, आमा र छोरा तीनै जनाले एकै जहाजमा उडान भर्नु समयसँगै जुहार्चन परिवारका लागि सामान्य हुँदै गएको छ । ‘त्यतिबेला सपरिवार एउटै फ्लाइटमा पोखरा जान्थ्यौं । उतै घरमा बसिन्थ्यो’, सँगै उडेका पुराना दिन स्मरण गर्दै उनले भने । यसमध्ये १६ अक्टोबर २०१९ ९२९ असोज २०७६० मा भएको एउटा उडान भने यो परिवारका लागि विशेष छ । त्यो उडान राष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारीको म्यानमार ९बर्मा० भ्रमणको थियो । र, यामप्रसाद, सुमिली र दीपु सो उडानमा ‘क्रु मेम्बर’ का रुपमा थिए । जब जहाज त्रिभुवन विमानस्थलमा अवतरण ग¥यो, जहाजभित्रै उनको जन्मदिनको केक पनि काटियो ।

खासमा काममा उनी अति व्यस्त रहने भएकाले पनि दुई दिन अघिको जन्मदिन पनि उनले मनाउन पाएका थिएनन् । र, जहाजभित्रै उनको ‘बर्थ डे’ मनाइएको थियो । अर्थात् बाबुआमासँगै राष्ट्रपति भण्डारीको उडान गरेको दुई दिन अघि उनले ३२ औं वर्षमा प्रवेश गरेका थिए । तर यो अवसर त्यति सजिलै आएको थिएन । उनले एउटा ठूलो दुर्घटना छलेर त्यो जन्मदिन मनाउन पाएका थिए । दीपुका अनुसार, आरएनए ००१ फ्लाइट नम्बरको उक्त जहाजमा उनी ‘अल्टरनेटिभ पाइलट’ को रुपमा थिए । उनीसँगै को–पाइलटका सिटमा थिए, बाबु यामप्रसाद ।

जहाज जब त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय विमानस्थलबाट ‘टेक अफ’ ग¥यो, राष्ट्रपति सवार त्यो जहाजमा झण्डैले चरा ठोक्किन पुगेको थियो ।तर उनीहरू बेलैमा चनाखो नभएका भए ठूलै दुर्घटना हुन सक्थ्यो ।उनले त्यो दिन सम्झिँदै भने, ‘यो कुरा राष्ट्रपति भण्डारी लगायत जहाजमा रहेका विशिष्ट व्यक्तिहरुले त्यसलाई महसुस गर्नुभएको रहेछ ।’ उनको भनाइमा, दुर्घटना टारेकोमा राष्ट्रपति खुसी थिइन् नै । आफू सवार जहाजमा बाबु–आमा–छोरा ‘क्रु मेम्बर’ को रुपमा रहेकोमा आश्चर्य व्यक्त गरिन्, साथै खुसी पनि भइन् । दीपुले निगममा सेवा थालेको पनि १२ वर्ष पुगिसकेको छ ।

त्यसक्रममा उनी जुनियर को–पाइलटबाट सिनियर को– पाइलट, जुनियर क्याप्टेनबाट सिनियर क्याप्टेन, उडान सुरक्षा व्यवस्थापकबाट सहायक निर्देशक हुँदै अहिले ‘फ्लाइट अपरेसन म्यानेजर’ को जिम्मेवारीमा छन् । भनिन्छ, ‘झन्डैले बाँचे’ भन्ने घटना पाइलटको जीवनमा भइरहन्छन् । स्वभाविक रूपमा दीपुले पनि यस्ता थुप्रै घटना बेहोरेका छन् । यस्तै थुप्रै घटना मध्ये ट्वीनअटर जहाज उडाउँदा भएका दुई घटनाले अहिले पनि उनको जीउ सिरिङ्ग पार्छ । को–पाइलट हुँदाको घटना हो, तुम्लिङटारबाट काठमाडौँ आउँदै थियो त्यो जहाज ।

आकाशमा तुवाँलो र बादल मिसिएर च्याउ आकारमा बसेको थियो । यस्तो बादलमा पानीको मात्रा बढी हुन्छ, जसले गर्दा त्यसभित्र पुगेमा जहाजलाई धेरै हल्लाउँछ ।उनले क्याप्टेनसँग ‘बादलभित्र जहाज नछिराऊँ’ भने, उनको कुरा सुनिएन । तर, जब जहाज बादलभित्र छि¥यो, एकैछिनमा जहाज बेस्सरी हल्लिन थाल्यो । क्याप्टेन आफै पनि बेस्सरी आत्तिए । ‘अझ जहाजको सिसामा आएको असिना पानीको आवाजले मान्छे बोलेको समेत नसुनिने अवस्था सिर्जना भयो’ उनले सुनाए, ‘हुन त, जुनियर थिएँ तर मैले च्यालेन्जिङ हिसाबले क्याप्टेनलाई अवतरण गर्न लगाएँ ।’

उनलाई अहिले पनि लाग्छ, आफू चुप लागेर बसेको भए जहाजमा सवार सबैको अन्तिम दिन हुने थियो त्यो । यस्तै एउटा सम्झनलायक घटना छ उनी क्याप्टेन हुँदाको । खानीडाँडाको ९खोटाङ० उडान थियो, जहाज सानो बादलभित्र छि¥यो । बादल एकछिनमा सकिएला भन्ने चालक दलका सदस्यहरुले सोचेका थिए, तर जहाजभित्र झनै अँध्यारो पो भयो । ‘बिजुली चम्किएको प्रकाशबाहेक केही नदेखिने स्थिति बन्यो, त्यसमाथि झन्डै २० मिनेट जहाजको ‘इन्टेन्स टर्बुलेन्स,’ उनले सम्झे । ककपिट बाहिर यात्रुको रुवाबासी सुरु भइसकेको रहेछ ।

खानीडाँडा विमानस्थलमा अवतरण गर्न सकिने अवस्था नभएपछि जहाज विराटनगर विमानस्थलमा ओर्लियो । ज्यान जोगियो भन्ने खुसीले होला, विमानस्थलमै जहाजका यात्रु लम्पसार परे र भुईं छुन पाएको खुसी धर्ति चुम्दै प्रकट गरे । दीपु आजकल एयरबस उडाउँछन् । सुरक्षाका हिसाबले मात्र होइन सुविधाका हिसाबले पनि ट्वीनअटर भन्दा राम्रो छ । त्यसैले, यस्ता डरलाग्दा घटना पछिल्लो समय दोहोरिका छैनन् उनको जीवनमा । पाइलटको जिन्दगी न हो, जमिनमा भन्दा आकाशमा धेरै समय बित्छ । व्यस्तताकै कारण धेरै पारिवारिक जमघटमा सामेल हुन पाउँदैनन् दीपु ।

अझ परिवारका तीनै सदस्य जहाज बाहिर भेट हुन मुस्किलै हुन्छ । तर, आफूले रोजेको पेशा भएकाले उनले यो परिस्थितिलाई सहज रूपमा स्वीकारेका छन् । अविवाहित उनी आफ्नी जीवन संगिनी यो पेशाबारे समझदार होलिन् भन्नेमा पूर्ण विश्वस्त छैनन् । ‘जीवन साथी यही क्षेत्रको रोज्नुहुन्छ कि अरु नै पेशाको रु’ भन्ने प्रश्नमा उनी कुटनीतिक पारामा प्रस्तुत भए । ‘पारिवारिक जमघट, विवाह–भोज आदिमा चाहेर पनि समय निकाल्न सक्दैनौँ, यो समस्या यो पेशा बाहिरका मान्छेले सजिलै बुझ्छन् भन्ने छैन’ उनी मुसुक्क हाँसे । र, थपे, ‘त्यसैले, एभिएसन सेक्टरकै जीवनसाथी रोजौँ कि जस्तो लाग्छ ।’नया पत्रिका बाट

काठमाडौं । एकपटक अत्यन्त प्रसन्न मुद्रामा बस्नुभएका भगवान शिवलाई माता पार्वतीले अनुकूल समय जानी करबद्ध विनम्रपूर्वक प्रश्न गर्नुभयो, ‘हे विश्वनाथ! तपाइ त्रिभुवनका गुरु हुनुहुन्छ, हे नाथ! कृपा गरेर यो बताउनुहोस् कि त्यो नाम के हो? जसको तपाईले सदा ध्यान गर्नुहुन्छ ।’

भगवान शंकर यस्तो लोक कल्याणकारी प्रश्न सुनेर अति प्रसन्न हुनुभयो अनि आफ्नो सहज स्वरुपको ध्यानमा केहिबेर मग्न रहेपछि रामकथाको वर्णन गर्दै भन्नुहुन्छ-
झूठेउ सत्य जाहि बिनु जानें।
जिमी भुजंग बिनु रजु पहिचानें।।

नजानेसम्म झुटो पनि सत्य लाग्छ, जसरी नचिन्नाले डोरी सर्प जस्तो देखिन्छ। उस्तैप्रकार जसलाई जानेपछि यो जगतको माया समाप्त हुन्छ, जसरी सपनाबाट जागेपछि सपनाका भ्रम समाप्त हुन्छ उस्तै प्रभु राम हुनुहुन्छ जसको नाम जप्नाले समस्त सिद्धि प्राप्ति हुन्छ । जसले अमंगललाई हरेर मंगल गर्दछन ।

‘हे विश्वनाथ!, कृपा गरेर मलाई सम्झाउनुहोस् कि राम को हुन्? यदि उनी राजाका पुत्र हुन भने ब्रह्म कसरी हुन्? माता पार्वतीद्वारा रामकथा प्रसंग सोधिएकोमा प्रसन्न भगवान शंकर फेरि भन्नुहुन्छ, ‘हे उमा। तिमी समान उपकारी कोहि छैन, किनभने यो प्रसंग समस्त जगतका कल्याण गर्ने पवित्र गंगा समान छ। रघुवीरको श्रीचरणको अनुरागी भएर लोक-कल्याणको लागि यस्तो प्रश्न सोध्ने हे पार्वती ! रामको कृपाले तिम्रो मनमा सपनामा पनि कुनै शोक, मोह, सन्देह वा भ्रम छैन।’

राम सच्चिदानन्द दिनेसा।
नहिं तह मोह निसा लवलेसा ।।

राम सच्चिदानन्द अविनाशी ब्रह्म हुन्, जो सबैदेखि पर सबैको हृदयभित्र वास गर्छन, जसको दर्शन आफ्नो हृदयमा हुनसाथ हामी यो स्वप्नवत् संसारबाट जाग्छौं। अनि यो त्यो नररूप हरि अर्थात् सद्गुरुदेव महाराजको शरणमा गएर त्यो राम नामलाई जान्नाले नै सम्भव हुन्छ । भगवती पार्वती ! म त्यसै नामको सुमिरण नित-निरन्तर गरिरहन्छु । भगवानको रामावतारभन्दा हजारौ वर्ष पहिलेदेखि नै म त्यस नामको सुमिरण गर्दै आइरहेको छु । आउ आज तिमिले मसँग त्यस नामलाई जान्ने जिज्ञासा गरेकी छौ, अतः म म त्यस नामको उपदेश दिन्छु । सुन, त्यो नाम यस्तो छ –

“राम रामेति रामेति रमे रामे मनोरमे ।
सहस्र नाम तत्तुल्यं राम नाम वरानने ।।”

हे पार्वती ! त्यो नाम सबैमा रमने वाला छ, त्यो नाम राममा पनि रमने वाला छ र सबैको मनमा पनि रमण गर्ने वाला छ। त्यस नामलाई एकपटक सुमिरण गर्नाले विष्णु-सहस्र-नामको जाप बराबर फल दिने वाला छ, तिमि पनि त्यस नामको सुमिरण गर । त्यो तिमि भित्र नै तिम्रो स्वाँस-स्वाँसमा रमने वाला हो।

भगवान शंकर भन्नुहुन्छ, ‘हे उमा तिमिले यो शंका रहित प्रश्न यसकारण सोध्यौ किनकि यसको विवेचन गर्नाले र यसको श्रवण गर्नाले सबैको कल्याण हुनेछ। जसले आफ्नो कानले हरि कथा (सत्संग) सुन्दैन, उसको कान सर्पको प्वाल समान हो, जसले आफ्नो आँखाले सन्तहरुको दर्शन गर्दैन, उसको आँखा मयुरको प्याँख समान हो । जसले गुरु महाराजको चरणकमलमा प्रणाम गर्दैन उसको शिर तितो चिण्डो समान हो। अनि आफ्नो हृदयमा भगवान भक्ति नराख्ने व्यक्ति जीवितै मुर्दा समान हो। प्रभुको गुणगान नगर्नेको जिब्रो भ्यागुताको जिब्रो समान हो, हरि कथा अर्थात् सत्संग सुनेर खुशी नहुनेको हृदय कठोर वज्र समान हो । हे पार्वती! रामको लीला दैवी प्रकृति भएको मनुष्यको लागि हितकर छ अनि असुरहरूलाई विमोहित गर्छ । कामधेनु समान यो रामकथा जसले श्रद्धापूर्वक श्रवण गर्छ, उसलाई यसले सबै सुख प्रदान गर्छ । यो कथाको गुणगान सुन्ने सत्संगीहरूको समाज नै देवलोक हो।’

भगवान शंकर भन्नहन्छ,’यस्तो अभागी को होला जसले यस्ता परम कल्याणकारी कथालाई सुन्दैन।
निज भ्रम नहिं समुझहिं अज्ञानी।
प्रभु पर मोह धरहिं जड़ प्रानी।।

अज्ञानीहरू आफ्नो अज्ञानको कारण ‘राम’लाई जान्दैनन् । यस्ता जड प्राणीले आफ्नो मोहको आवरणमा प्रभुलाई अरु नै केहि सम्झन्छन् । शिवजीको वाणी सुनेर पार्वती गद्गद हुनुभयो तथा कृपालु भगवान शंकरसँग त्यस नामको क्रियात्मक ज्ञान प्राप्त गरेर पार्वती कृत कृत्य हुदै शंकर भगवानसँग सुमिरण गर्नुभयो । यसकारण तुलसीदासले भनेका छन्-

“सहस नाम सम सुनिशिववानी, । जपि जेहि पिय संग भवानी।”

भगवान शंकरको हृदयस्थित मानसरोवरबाट प्रवाहित भइरहेको महामन्त्रको सदृश्य मानस कथाको व्याख्या गर्दै तुलसीदासजी भन्छन्-

मन्त्र महामनि बिषय व्याल का
मेटत कठिन कुअंक भाल के।।

त्यो नामरूपी महामन्त्र यस्तो अद्भुत मणि हो जसको स्मरण गर्नाले मात्र संसारको विषय-वासनारूपी सर्पको विष तत्काल समाप्त हुन्छ । त्यो महामन्त्रले हाम्रो भागमा (निधार) लेखेको कठिन, नमेटिने नराम्रो लेखलाई पनि मेटाइदिन्छ । हाम्रो भाग्यलाई उल्टाइदिन्छ, यस्तो छ त्यो परम शक्तिशाली प्रभुको नामरूपी मन्त्र।

काठमाडौं । चर्चित हाँस्यटेलिसिरियल ‘सक्किगो नि’ मा बले पात्रको भुमिका निभाउँदै आएका हाँस्यकलाकार सागर लम्साल क्षेत्रीको आज शुभ जन्मदिन परेको छ । उनको जन्म स्याङ्जा जिल्लाको बिरुवा नगरपालिकामा बुबा राजेन्द्र लम्साल र आमा शशी लम्सालको कोखबाट भएको हो ।

‘सक्किगो नि’ टेलिसिरियल सँगै म्युजिक भिडियोमा ब्यस्त रहेका सागर लम्सालको पछिल्लो समय सामाजिक सञ्जालमा प्रेम चर्चा व्यापक चलिरहेको छ । त्यस्तै केहि समय पहिले बले र टिकटक बाट चर्चामा आएकी प्रिज्मा खतिवडाको प्रेम चर्चामा आयो । उनीहरुले पनि प्रेम स्वीकार गरिसकेका छन भने अब छिट्टै बिहेको तयारीमा रहेको पनि बताई सकेका छन ।

आज परेको बलेको जन्म दिनको अवसरमा प्रिज्मा ले राति २ बजे सागर लम्साल अर्थात बलेलाई सम्झेर स्टाटस लेखेकी छिन , उनले भनेकी छिन , मैले जानेको सबै भन्दा प्यारो र सुन्दर मान्छेलाई जन्मदिनको धेरै धेरै शुभकामना । उनले यसो भनेर बलेलाई ट्याग गरेकी छिन। त्यस्तै उनले बहिनि प्रिन्सी र उनको प्रेमी मंजिललाई धेरै राम्रो हुन छोड्न पर्यो प्रिन्सी र मन्जिल दुई जनाले , हामीलाई पनि पालो दिन परो भनेर प्रिन्सी र मंजिललाई त्याग गरेकी छिन

प्रिज्माको यो स्टाटस हेरेपछि यो अड्कल गर्न सकिन्छ उनि बलेको प्रेममा चुर्लुम्म डुबेकी छिन । “स-परिवार क्यानडा रहेकाले सागरलाई पनि क्यानडा जान दबाब थियो” तर,आफूले क्यानडाको भिसा च्यातेर कलाकारितामा लागेको सागरले बताउँदै आएको छ । उनले अभिनय यात्रा चलचित्र ‘लोफर’ बाट सुरु गरेका हुन् । आफ्नै साथीले निर्माण गरेको चलचित्र हुनाले यस क्षेत्रमा डेव्यु गर्न खासै कठिनाइ नभएको पनि बताउँछन् ।

लोफर पछि उनले निर्माता छविराज ओझाको “लज्जा” चलचित्रमा पनि अभिनय गरेका थिए । एकाएक हाँस्यटेलिसिरियल भद्रगोलमा खेल्न लेखक तथा निर्देशक कुमार कट्टेलले अनुरोध गरेपछि’ सागरको टेलिसिरियलमा इन्ट्री भएको थियो । सायद उनलाई पनि थाहा थिएन होला सिरियलबाट यतिधेरै चर्चामा आइन्छ भनेर, तर रातारात चर्चाको शिखरमा पुगेका सागर लम्सालको अहिले पनि चर्चा लोभलाग्दो छ । सागर लम्साल क्षेत्री ‘बले’ लाई हाम्रो तर्फबाट जन्मदिनको लाखौंलाख शुभकामना ।

काठमाडौँ /हिन्दूहरुको महान पर्व शिवरात्रि नजिकिदैँ छ । यस वर्षको शिवरात्रि फागुन ९ गते परेको छ । नेपाल, भारत लगायत हिन्दू धर्मावलम्बि रहेका विश्वका धेरै देशमा शिवरात्रि पर्व मनाइने गरिएको छ ।हिन्दूधर्मका एक महत्वपूर्ण देशता भगवान शिवको विशेष पूजा अर्चना र आराधना गरि यो पर्व मनाइने गरिएको छ ।

भगवान शिवको उत्पति-भगवान शिव जन्मिएका होइनन् प्रकट भएका हुन् भन्ने मान्यता रहिआएको छ । तर पुराणहरुमा भगवान शिवको उत्पत्ति बारेको प्रसंगहरु पाइन्छ ।हिन्दू धर्मग्रन्थ विष्णु पुराणका अनुसार भगवान ब्रह्मा, भगवान विष्णुको नाभि९नाइटो० कमलबाट उत्पत्ति भएका हुन् भने भगवान शिव विष्णुको शिरको तेजबाट उत्पन्न भएका हुन् ।विष्णु पुराणका अनुसार शिरको तेजबाट उत्पन्न भएका कारण शिव सधै योगमुद्रामा रहन्छन् ।

श्रीमद् भागवतका अनुसार एक पटक जब भगवान विष्णु र ब्रह्मा अहंकारमा परेर आफूलाई श्रेष्ठ बताउँदै झगडा गर्न थाले तब बलिरहेको एक खम्बाबाट भगवान शिव प्रकट भएका थिए ।विष्णु पुराणमा वर्णन गरिए अनुसार शिवलाई आफ्नो जन्मबारे आफैंलाई मात्र थाहा छ ।तर यसमा एक कथा वर्णन गरिएको पाइन्छ । जस अनुसार ब्रह्मालाई एक बालकको जरुरत थियो । यसका लागि उनले तपस्या गरे । तब अचानक ब्रह्माको काखमा एक बालक प्रकट भए ।

रुँदै गरेका बालकलाई भगवान ब्रह्माले रुनुको कारणबारे सोधे । तब त्यो बालकले आफ्नो नाम नभएका कारण रुनुपरेको बताए ।त्यसपछि भगवान शिवले उक्त बालकको नाम ‘रुद्र’ राखे जसको अर्थ हुन्छ ‘रुनेवाला’ । शिव त्यसपछि पनि चुप लागेनन् । यसपछि ब्रह्माले फेरि अर्को नाम दिए तर पनि शिव भगवान रुन छोडेनन् । आजित भएका ब्रह्माले बालकलाई चुप राख्न ८ नाम भने । रुद्र, शर्व, भाव, उग्र, भीम, पशुपति, ईशान र महादेव यी ८ नाम बह्माले राखे । शिव पुराणका अनुसार यो नाम पृथ्वीमा लेखिएको थियो ।

शिवले ब्रह्माको पुत्रको रुपमा जन्म लिनुको पछाडि पनि विष्णु पुराणमा एक पौराणिक कथा छ । जसका अनुसार जब धरती, आकाश, पाताल समेत पूरा ब्रह्माण्ड जलमग्न थियो तब ब्रह्मा, विष्णु र शिव वाहेक अरु कोही पनि देव या प्राणी थिएनन् । तब केवल विष्णु मात्र जलको सतहमा आफ्नो शेषनागमा बसेका हुन्थे । तब उनको नाइटो९नाभी०बाट कमलको डाठमा ब्रह्मा जी प्रकट भए । ब्रह्मा–विष्णु जब सृष्टिको सम्बन्धमा कुरा गरिरहेका थिए तब शिव प्रकट भए । ब्रह्माले उनलाई चिन्न इन्कार गरे ।

तब शिव रिसाउने डरले विष्णुले ब्रह्मालाई दिव्य दृष्टि दिएर शिवबारे याद दिलाए ।ब्रह्माले आफ्नो गल्ती महसुस गर्दै शिवसँग क्षमा माग्न थाले र शिवसँग पुत्रको रुपमा जन्म लिने आशिर्वाद माग्न थाले । जब ब्रह्माले सृष्टिको रचना शुरु गर्न थाले तब उनलाई एक बच्चाको जरुरत पर्यो तब उनले भगवान शिवले दिएको आशिर्वाद सम्झिए । त्यसपछि ब्रह्माले तपस्याको माध्यमबाट बालक शिवलाई बच्चाको रुपमा आफ्नो काखमा पाए ।

आज शुक्रबार फागुनकृष्ण चतुर्दशीका दिन मनाइने महाशिवरात्रि पर्व परेको छ ।यो पर्व आराध्यदेव शिवको पूजाराधना गरी देशभर मनाइँदैछ । वैदिक सनातन हिन्दू धर्मावलम्बी भोली बिहानैदेखि नदी, कुण्ड र तलाउमा स्नान गरी शिवालयमा गएर श्रद्धाभक्तिपूर्वक पूजाराधना गर्छन् । शिवजी उत्पत्ति हुनुभएको रातका नामबाट नामकरण भएको यो पर्व कालरात्रि, मोहरात्रि, सुखरात्रि र शिवरात्रि नामक चार प्रमुख रात्रिमध्ये एक पवित्र पर्वका रूपमा शिव पुराणलगायत ग्रन्थमा वर्णित छ ।

फागुन कृष्ण चतुर्दशीका दिन मनाइने यस पर्वलाई सम्पूर्ण दीनदुःखी र कष्टपूर्ण अवस्थामा रहेका प्राणीको हृदयमा धर्मको उदय गराउने आशुतोष भगवान् शिवको अति प्यारो दिनका रूपमा लिइन्छ । माघ महीनामा महादेवको रुद्रत्व अर्थात् जगत्लाई रुवाउने वा संहार गर्ने तत्वले गर्दा पत्रविहीन भई जीर्ण भइरहेका रूख, बिरुवा तथा झार उनै महादेवको शिवत्व ९जगत्को कल्याण गर्ने तत्व० ले गर्दा पलाउन थाल्ने हुनाले फागुनमा शिवरात्रि मनाउने गरिएको हो भन्ने भनाइ छ ।

व्रतमध्ये सर्वोत्तम महाशिवरात्रिका दिन आज भक्तजनले शुद्ध भई शिव मन्दिरमा पूजार्चना गरी व्रत बस्ने र शिवको प्रिय वस्तु दूध, ध’तुरो र बेलपत्र चढाउने गर्छन् । यस पर्वका दिन उपवास गरी रातभर जाग्राम बसेम सर्वसिद्धि लाभ भई यमलोक जानु नपर्ने धार्मिक विश्वास छ । आजको दिन महादेवलाई जाडो हुने जनविश्वासले प्रत्येक घर, चोक र मठमन्दिरमा दाउरा मागेर धुनी जगाई भजनकीर्तनका साथ सोही आगामा प्रसाद बनाई ग्रहण गरिन्छ ।

राष्ट्रिय सांस्कृतिक पर्व यस दिन आज पशुपतिनाथमा रातको चार प्रहरमा चार प्रकारका पूजाका अतिरिक्त महादीप, अखण्डदीप, लक्ष्यबत्ती तथा दीपोत्सवका साथै लक्ष्य विल्लपत्र अर्पण गरिन्छ । कैलाशकूट र किराँतेश्वर सङ्गीत आश्रममा शास्त्रीय नाचगान गरिन्छ । महादेवको दर्शन गर्न र शिवरात्रि पर्वको मेला भर्न आज देशभरका विभिन्न भागलगायत छिमेकी राष्ट्र भारतका तीर्थयात्रीको पशुपतिनाथ मन्दिरमा घुइँचो लाग्छ ।

पशुपति क्षेत्रमा मेला भर्न आउने भक्तजनको सुविधाका लागि यस वर्ष विशेष प्रबन्ध मिलाइएको पशुपति क्षेत्र विकास कोषले जनाएको छ । यस वर्ष पशुपतिमा गाँ’जा, भा’ङ, धतु’रोलगायत ला’गुपदा’र्थ नि’षे’ध गरिएको छ । केही मानिसले फागुन ८ गते शिवरात्रि भनी हल्ला चलाए पनि नेपाल पञ्चांग निर्णायक समितिले लामो छलफलपछि मध्यरातमा चतुर्दशी परेका दिनलाई मानेको समितिका अध्यक्ष प्रा डा रामचन्द्र गौतमले जानकारी दिए । शिवरात्रिको पूर्वसन्ध्यामा योगी नरहरिनाथ आध्यात्मिक परिषद्ले गुह्येश्वरीदेखि नयाँ बानेश्वरको छक्कुबक्कुसम्म शिवपार्वती रथ यात्रा निकालेको छ ।